پیشرانه- برخی از نامزدهای انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری با توجه به حساسیت موضوع، چالشهای صنعت خودروسازی را در دستور کار تبلیغات خود قرار دادهاند؛ اما به نظر میرسد برای عبور خودرویی از چین برنامهای ندارد. جمعه پیش رو انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری است، انتخاباتی که پس از شهادت ابراهیم رئیسی در آخرین روز […]
پیشرانه- برخی از نامزدهای انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری با توجه به حساسیت موضوع، چالشهای صنعت خودروسازی را در دستور کار تبلیغات خود قرار دادهاند؛ اما به نظر میرسد برای عبور خودرویی از چین برنامهای ندارد.
جمعه پیش رو انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری است، انتخاباتی که پس از شهادت ابراهیم رئیسی در آخرین روز اردیبهشتماه و در پی در سانحه سقوط هلیکوپتر پیش از موعد برگزار خواهد شد.
افراد زیادی برای تصدی کرسی ریاست جمهوری ثبتنام کرده بودند که از میان آنان ۶ نفر توانستند از فیلترهای شورای نگهبان عبور کرده و برای جلب نظر و آرای مردم تبلیغات خود را آغاز کنند.
با آغاز زمان تبلیغات این افراد به مسائل و مشکلات روز جامعه پرداخته و هرکدام بر اساس دیدگاه و تفکری که دارند، ریشه چالشها را برشمرده و برای رفع آنان وعده دادهاند.
خودرو نیز یکی از موضوعاتی است که این نامزدها به آن پرداخته و درباره معضلات و راههای برونرفت از آن صحبت کردهاند. برخی از این افراد بهطور مرتب این مسئله را در دستور کار خودرو قرار داده و درباره چالشهای موجود نشستهای مختلفی برگزار کردند.
در این نشستها اصلیترین موضوعی که موردبحث قرارگرفته، دولتی بودن خودروسازی کشور است. برخی از این نامزدها با تأکیدات فراوان تمام مسائل و چالشهای امروز صنعت خودروسازی کشور را به دولتی بودن نسبت داده و معتقد هستند که هزینه تمام این مشکلات از جی سهامداران پرداخت شده است.
آنان چاره کار را در خصوصیسازی میبینند. اینکه آیا توان این کار را دارند یک پرسش است اما پرسش دیگر این است که چرا هیچیک از آنان به چینی شدن صنعت خودروسازی کشور نپرداخته و اشارهای به آن نکردهاند؟
در اصل گذشته از دولتی بودن این صنعت، چینی شدن آن نیز یکی از اصلیترین مشکلات و چالشهای امروز و فردا به شمار میآید. تا به امروز مشخص شده است که برای دریافت تکنولوژی و توسعه و پیشرفت نمیتوان چندان امیدی به چینیها داشت.
آنها نیز به دلیل تحریمها میدانند که تا چه اندازه وابسته هستیم. اگر چین هم با ما همکاری نکند در عمل بازهم این صنعت با تلاطمهای شدید و شاید غیرقابلمهار مواجه شود.
ضمن اینکه این کشور با توجه به ترجیح منافع ملی خود، بارها علیه تمامیت ارضی کشور موضعگیری کرده است.
بنابراین پرسش این است که چرا تاکنون نامزدهایی که بسیاری جدیتر به صنعت خودروسازی کشور پرداختهاند به این موضوع اشاره نکردهاند؟ آیا بهطورکلی برنامهای برای عبور خودرویی از چین دارند؟ یا با آمدن هر یک از این نامزدها، وابستگی شدید و عمیق به چین همچنان وجود خواهد داشت؟
نظر شما چیست؟