مهدی اسدی پیشرانه- سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین را شاید بتوان اتفاق مهمی در دوران تحریم‌ها نامید، تحریم‌هایی که با تغییر دولت آمریکا نیز به قوت خود باقی‌مانده و هر روز ابعاد و شکل آن پیچیده‌تر می‌شود و به سمت آینده‌ای گنگ و نامعلوم پیش می‌رود.
«سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین را شاید بتوان اتفاق مهمی در دوران تحریم‌ها نامید، تحریم‌هایی که با تغییر دولت آمریکا نیز به قوت خود باقی‌مانده و هر روز ابعاد و شکل آن پیچیده‌تر می‌شود و به سمت آینده‌ای گنگ و نامعلوم پیش می‌رود.»
در یادداشتی که بابک صدرایی، کارشناس صنعت خودرو در اختیار «پیشرانه» قرار داده، آمده است: «در این شرایط ایران با بزرگ‌ترین شریک تجاری خود و دومین قدرت اقتصادی جهان که گام‌های سریع خود را برای بدل شدن به اولین قدرت و تبدیل به ابرقدرت اقتصادی برمی‌دارد سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین را امضاء کرد.»
آنچه که در ادامه می خواندی، متن کامل یادداشت اوست.
قطعاً برای بسیاری از علاقه‌مندان در عرصه‌های گوناگون صنعت، تجارت و خدمات بسیار مهم است تا تأثیر این قرارداد را بر کار و زندگی و فعالیت خود ببینند و در اینجا بر حسب تخصص به بررسی این قرارداد و تأثیرات آن بر صنعت خودرو اشاره خواهم کرد که به‌نوعی دید شخصی و نوعی تحلیل بر اساس تجربه شخصی و برخی اطلاعات حقیقی و موجود است.
در ابتدا برای این تحلیل باید نگاهی به صنعت خودروسازی ایران بی اندازیم: صنعت خودروسازی ایران بیشتر تا قبل از تحریم‌ها و در چند دهه اخیر وابسته به تولید خودروهای قدیمی فرانسوی بوده که با حداکثر تولید و درصد داخلی سازی بالا سهم اصلی بازار ایران را در کنار خودروی قدیمی و نا امن و از رده خارج کیا پراید درمجموع سهم اصلی بازار را داشته‌اند و بازیگران اصلی به‌حساب می‌آیند و تمامی خودروهای به‌اصطلاح ایرانی چون سمند-تیبا و سایر خودروهای وابسته از پلت فرم قدیمی پژو و کیا پراید بهره می‌گیرند و با توجه به تحریم‌ها و مشکلات داخلی عملاً محصول خاص و جدید و به‌روز در کشور تولید نشده و شاید نهایتاً بتوان به تارا و شاهین اشاره کرد که اولی یک فیس لیفت پرحاشیه از پژو ۳۰۱ که خود خودروی چندان جدیدی نیست است که از موتور قدیمی پژو باز در آن استفاده‌شده و شاهین بر اساس یک پلت فرم نه‌چندان جدید و با موتوری بسیار قدیمی و پرحاشیه پا به بازار می‌گذارد، صنعت خودروسازی ایران در حال حاضر تولیدکننده خودروهای قدیمی و از رده خارج با آلایندگی بالا، ایمنی پائین و تکنولوژی ۳ الی ۴ دهه قبل جهانی است، مشکلات تولید و ضعف‌های ساختاری و مدیریتی و عدم ارتباط صحیح جهانی به این وضعیت و تولید این‌گونه خودروها انجامیده است.
اما آن‌طرف صنعت خودروسازی چین: با یک برنامه منظم و مشارکت حداکثر جهانی از مونتاژ به ساخت خودرو و حال طراحی و داشتن پلت فرم رسیده، مراحل گوناگون کیفی را پشت سر گذاشته و حال می‌تواند خودروهایی تولید کند که با محصولات خودروسازان جهانی رقابت کند با بهره‌گیری از نیروی کار فراوان، آموزش درست استفاده از تجارب جهانی و چهره‌های نامدار بهترین امکانات را به خدمت گرفته و حال مرکز طراحی و ایده‌های جدید جهان است، پلتفرم‌های مناسب را می‌تواند خود بسازد و به لحاظ تکنولوژی سرمایه‌گذاری کلان کرده و رموز کیفیت را یافته. از این مبحث که بگذریم تنوع تولید است. چین بزرگ‌ترین تولیدکننده و مصرف‌کننده خودرو در جهان است و فاصله بسیاری به لحاظ تعداد و تنوع با دیگر بازارها دارد از خودروهای اقتصادی تا لوکس را تولید و عرضه می‌کند و در بازار خود به‌خوبی رقابت می‌کند با بزرگان و مدعیان اروپایی-کره ای و ژاپنی و آمریکایی.
نکته جالب سرمایه‌گذاری کلان چینی‌ها بر روی تولید خودروهای برقی است که از مدت‌ها قبل با برنامه آغاز شد و ازنظر بسیاری از کارشناسان چین در زمینه تولید خودروهای برقی از سایر کشورهای جهان جلوتر است و همین امر آینده موفقیت و صادرات صنعت خودروسازی چین را تضمین می‌کند.
اما ایران چه چیز در این همکاری می‌تواند به دست آورد؟
- دانش ساخت و مالکیت پلت فرم مستقل و یا تولید محصولات مشترک بر اساس معیارهای بازار ایران و حتی صادرات این محصولات از ایران با توجه به مزیت‌های ایران چون قیمت سوخت و موقعیت جغرافیایی و ترانزیتی برای صادرات کم‌هزینه و راحت که قطعاً ایجاد اشتغال و فرصت‌های شغلی در کشور می‌کند و با مشارکت خودروسازان معتبر چینی استانداردهای تولید و مدیریت می‌تواند بالا برود
- تولید محصولاتی مناسب با بازار ایران قطعاً خودروسازان چینی که تجربه حضور مداوم بلندمدت در بازار ایران را داشته‌اند به‌خوبی این نیاز را شناخته و می‌توانند پاسخ دهند چراکه توانسته‌اند ساختار مناسب ایجاد نمایند و حال زمینه توسعه قدرتمند آن‌ها پدید می‌آید.
- رسیدن به تکنولوژی تولید خودروهای برقی و هیبرید که کشور چین به‌خوبی در آن دستاورد داشته و قطعاً ایران نیز برای رهایی از بحران آلایندگی خود نیاز دارد تا حداقل در یک دهه آینده تنها بر روی خودروهای برقی توجه کند که برخی از شرکت‌های چینی که حتی در حال حاضر هم هستند و آماده انتقال این تکنولوژی راحت‌تر و سریع‌تر این امر را محقق سازند.
- درگیر کردن شبکه و ظرفیت قطعه‌سازی کشور و گسترش و ارتقاء آن، با خروج بسیاری از شرکای قبلی این شبکه خالی و آماده است تا همکاری بهتری را در تولید محصولات چینی با حفظ کیفیت و کاهش قیمت داشته باشد
- ایجاد رقابت در بازار داخلی و تحرک خودروسازان دولت برای ارتقاء خود و همکاری مشترک و استفاده از تجارت چینی‌ها در سرعت توسعه و بهره‌وری
- قطعاً شرکت‌های موجود چینی که باقی ماندند با سرعت بیشتر توسعه خواهند یافت و به لحاظ شبکه فروش و خدمات و کیفیت تولید و تنوع محصول و کمیت آن با قدرت حرکت خواهند کرد و از سوی دیگر برندهای دیگر چینی نیز دوباره باز می‌گردند و کار را شروع می‌کنند که خود رقابت سازنده ایجاد می‌کند.
نظر شما چیست؟